Visita ó Souto da Retorta (Chavín-Viveiro)

O 30 de outubro do 2010 estiven de novo en Viveiro. O día 24 percorrín en bicicleta o paseo que, seguindo o Río Landro, parte de Verxeles ata Portochao. Hoxe, día 30, foime imposible ir en bicicleta pois o día amenazaba vento e choiva. De todas formas, esta ruta, para facer en bicicleta é ideal, ainda que un pouco curta. O percorrido que vou describir non representa mais de 6 kilómetros, ida e volta. Ainda que, claro está, depende dende onde iniciemos tal percorrido. Xa falaremos disto más adiante. Pois ben, descartada (hoxe) a bicicleta, adiqueime a vixiar o ceo, coa esperanza que despexara nalgún momento. Sobor as 12 do mediodía, o ceo despexou. Incluso saiu o sol. Subo no coche e me dirixo a Chavín. Dende Viveiro a Chavín son 7 kilómetros por carretera, polo que, facendo bo tempo, é aconsellable, coller a bicicleta e partir dende Viveiro para facer a ruta que vou a describir. Ó chegar a Chavin debemos estar atentos para non pasarnos. Enfilamos unha recta e deixamos Naseiro á dereita. [Noutro momento faremos tamén un percorrido por Naseiro]. Pasamos unha ponte estreita e aparcamos o coche á dereita frente o que, antiguamente, foi a fábrica de Barro-Chavín. Hoxe hai un edificio que parece ser a Fábrica de Hidrofersa. Si vamos en bicicleta, pasamos de aparcar e xiramos á dereita. Si vamos en coche, non temos más remedio que aparcar. Collemos un camiño que xira á dereita e, diante noso, aparecerá un cartel informativo que nos fala sobre o itinerario que imos seguir: O SOUTO DA RETORTA , ou o eucaliptal de Chavín. É evidente, por tanto, co reclamo turístico principal desta ruta son os eucalíptos, especie arborea que, personalmente odio a morte, xa que creo que é unha das causas principais da deforestación das arbores autoctónas da nosa terra galega. O que sucede, é co reclamo turístico no fai referencia tanto ós eucaliptos en xeral, como a UN EUCALÍPTO EN PARTICULAR , que destaca polas suas características especiais. Según parece foi plantado a finais do século XIX (1880) e alcanza unhos 67 metros de altura. Popularmente se lle conoce co nome do "Avó" (Abuelo). Ainda que recoñezo a singularidade deste exemplar, que non sei si terá algún Giness, sigo odiando ós eucaliptos a morte. Polo tanto, si a ruta consistira sin mais na visita deste exemplar, por moitos Giness que tivera, teñan por seguro que no me molestaría en visitalo. Pero a ruta do Souto da Retorta é moito más que este exemplar de eucalípto. O percorrido que nos conduce a él, é unha maravilla da natureza. Un caminiño estreito, flanqueado, por un pequeno canal, á nosa esquerda, e polo río Landro á nosa dereita, invita a pasear paseniño, paseniño....Observo, no recorrido, unhas escaleiras de pedra que che permiten baixar ata orilla do Río Landro. Observo tamén unha pequena cascada que arroxa a sua auga no río. Ademais de eucaliptos que chupan como "draculas" as augas do río, existen tamen otras especies arbóreas que nos acompañan na nosa andaina: loureiros, ameneiros, castaños. Unha verdadeira maravilla. Neste ambiente percorremos unhos 2 ou 3 kilómetros. Ó final, chegamos ó reclamo desta ruta. No medio duhna explanada, e, rodeado por unhos bancos, destaca o Avó. Dicen que se necesitan 6 persoas para abrazalo. Un cartel nos da cumprida informaciòn sobre él. Ó chegar eiquí, podemos dar a volta por donde viñemos, ou seguir o camiño perante unhos 800 metros mais. Neste pequeno percorrido, podremos ver a Pena da Vella, unha roca de grandes dimensións suxeita por un ferro curvado. Según parece, a pedra non é algo natural, senón producto do xenio destructor do ser humano. Foi dinamitada para que chegase ó río e formar parte da presa, pero non cumpriu o seu obxetivo, e quedouse a medio camiño. Un pouco mais adiante chegamos á presa, onde a auga forma o que se coñece co nome do salto do cán. Dou a volta. Camiño despacio e sen presa, ainda que escomenza a chover. Sin duda algunha que voltarei, esta vez, espero que na bicicleta.
FOTOGRAFÍAS DO SOUTO DA RETORTA

Pola Veiriña do Landro

Hoxe 24 de Outubro do 2010 fixen un pequeno recorrido pola veiriña do río Landro de Viveiro (Lugo). Deixo o coche aparcado no rincón de Verxeles e, antes de partir, boto unha ollada á ponte da misericorda. Despois alzo a vista na busqueda do sempre añorado monte de San Roque. Un pequeno tunel e unhos grabados de figuras humanas xigantes me mostran o camiño a seguir. Paso o tunel, e o río Landro mostrase con todo o seu esplendor. Contemplo a ponte da vía e o lugar onde aprendín a nadar con 9 anos. Continuo pedaleando nun piso que no está pensado, nin moito menos, para recorrer en bicicleta. Chego ás aceas e paro a contemplar o que foi un antiguo muiño, e a casa que, sendo neno, contemplaba como algo lexano e inacesible, [non existía o paseo que agora estoy describíndo] Pasábamos ó seu caron nunha lancha de remos, cando, sendo adolescentes, todos os amigos, nerviosos e excitados, pero muy contentos, nos dirixíamos a dar un baño no pozo de Piago. Mais adiante, paro nun mirador para ollar as aves que nadan polo río. Continúo pedaleando. A calzada non está adaptada para pasear tranquilamente en bicicleta. Pedazos de lousa están desperdigados polo chan o que implica un sube e baixa, muy molesto, para o ciclista. Penso na Paris-Roubaix. Ainda que, en honor á verdade, existen tamén tramos de terra compacta e outros de madeira, que permiten un pedalear mais tranquilo e relaxado. Ademais, o corto recorrido, que estou levando a cabo, e para facer despacio, parando e disfrutando da paixaxe e do maravilloso río que nos acompaña. Chego ó pozo de Piago. Cando era un neno estaba convencido que nese pozo existía unha serpe xigante. Era ó que decía a lenda, e si hai algo realmente certo, e o que dicen ás lendas. A verdade era que, por si acaso, sempre nos tirábamos de cabeza ó pozo, nadábamos un pouco e saíamos rapidamente fora, para volvernos tirar de novo, nun proceso continuo de entrada e saida da auga. Naide pasaba moito tempo nadando no pozo. Non decíamos nada, pero, penso, que todos creíamos que a serpe podía aparecer en calquer momento. Mais tarde, enteréime que no pozo non había tal serpe (ainda que eu sigo a creer nela) senon un cañon, que apareceu nos Castelos de Covas, e ca corporación municipal vivariense, por motivos políticos, ordenou afundir no pozo de Piago. Pouco a pouco, chego ó final do noso recorrido: Portochao. Neste lugar, xa fai anos, os mariñeiros de Viveiro tiñan a costumbre de subir nas suas lanchas engalanadas para disfrutar dunha tardiña ó aire libre, con bo viño, música e bo xantar. Fago a volta seguindo o mesmo recorrido, parando, de novo, cada pouco para contemplar dende outra perspectiva o río da miña infancia e adolescencia. Ainda que non teño ningunha presa, espero que algún día, cando deixe de velo e de sentilo, a miñas cinzas sexan arroxadas no Río Landro de Viveiro. Panta Rei.